Samurajowie

W pigułce
Samurajowie byli w Japonii nie tylko wojownikami , ale także grupą społeczną. Byli wykształceni oraz niezwykle religijni. Tak samo jak europejscy rycerze, posiadali dobra ziemskie i chłopów, którzy dla nich pracowali. Początkowo nie służyli oni cesarzowi, tylko lordom feudalnym (daimyo). W późniejszym czasie, gdy do Kraju Kwitnącej Wiśni przybyli przybysze z USA, cesarz zniósł ich przywileje i zlikwidował jako grupę społeczną, a przemienił w siły zbrojne, Shizoku. Otrzymywali oni wynagrodzenie za wykonywaną pracę, ale nie mogli już m.in. nosić katan w miejscach publicznych.

Na mocy konstytucji z 1947 roku Shizoku zostali zniesieni, stając się zwykłymi obywatelami Cesarstwa Japonii.

Wygląd

Piękne zbroje, z którymi zazwyczaj kojarzymy samurajów, nosili "od święta", np. na wojny. Codziennie noszono szerokie spodnie hakama (każda z plis na tych spodniach posiada własną nazwę, która reprezentuje cnotę, którą powinien posiadać samuraj), kamizelkę (kamishimo) na której widniał herb klanu i wiele innych dodatków, które razem tworzyły kimono samuraja.

Charakterystyczne było także ich uczesanie - włosy upięte w kok na czubku głowy i wygolone z przodu, nad czołem.

Zasady

Samurajowie musieli przestrzegać kodeksu bushido (bushi - wojownik, do - droga). Nakładał on na wojownika wiele obowiązków wobec swojego pana, co sprawiało, że okazywali mu całkowite posłuszeństwo i byli doskonałymi żołnierzami. Osoby nie przestrzegające zasad kodeksu były traktowane przez samurajów z pogardą, tyczyło się to szczególnie ninja. Między innymi: na polu bitwy nie odczuwać lęku przed śmiercią i walczyć do końca, chronić honoru swojego i swojej rodziny, być wiernym żonie (choć od tego były odstępstwa - było wiele przypadków posiadania jawnych kochanek. Uchodziło im to na sucho, pod warunkiem że samuraj był zasłużony w bitwie). 

Kobiety-samurajowie

Tak samo jak w Polsce szlachtą byli nie tylko mężczyźni, tak samo w Japonii kobiety były samurajami. Nie walczyły one jednak na wojnach ani nie musiały nosić zbroi, jednak szkoliły się w posługiwaniu nożem w celu obrony siebie i rodziny. Kobiety nazywane były "Onna-bugeisha" czyli „ta, która czeka w domu”. Podobnie jak mężczyźni, kształciły się w dziedzinach filozofii, literatury i poezji, umiały czytać oraz pisać.

Miecze

Miecz był najważniejszym elementem w kulturze samurajów, stanowił duszę wojownika. Swój pierwszy miecz otrzymywali już pięcioletni chłopcy. W wieku 15 lat, gdy stawali się samurajami, otrzymywali miecze daitō i wakizashi. Zdarzało się, że wytworzenie broni zajmowało rzemieślnikowi długie lata, niekiedy większość życia, więc samurajowie otaczali je ogromną czcią. Często takie miecze były dziedziczone z ojca na syna przez długie dziesięciolecia. Posiadały one nawet własne zasady co do posługiwania się nimi. Jedna z takich zasad głosiła, że jeśli jeśli już zostanie on wyjęty z pochwy, musi być umoczony w ludzkiej krwi, dlatego też, jeśli broń zechciała obejrzeć osoba dostojna, której nie można było odmówić, samuraj przed schowaniem miecza dokonywał samookaleczenia.

***

Gomen, gomen, i jeszcze raz gomen! Tak to jest, jak mnie i Arisu dopadnie leń. Wiem, że miało być o kobietach, ale to jest taki rozległy temat, że nie wiem czy sobie go nie podaruję.. W każdym razie nie w najbliższym czasie, bo będę testowała kolejny japoński przepis ;)

5-7 czerwca mam wyjazd, 8 nie będzie ani mnie, ani Arisu - występujemy na pokazie Shinkendo (taka sztuka walki) :), 9 też mam cały dzień zawalony, więc najprawdopodobniej jeśli Arisu czegoś nie przyszykuje, notka pojawi się dopiero za 2 tygodnie. 
I wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Dziecka! :)